شعری در سوگ نابودی زندگی ایلی و عشایری

پاتوق وبلاگ نویسان بهمئی:شعر زیر از شاعر توانمند ایل بهمئی تقدیم به تمامی عاشقان زندگی عشایری:

گل پری جان

گل پری جان! دختر زیبای ایل          سرو نازم ،شاهد رعنای ایل
دل نهان وتن دوان وجان روان     هستی ام، آهوی من درپای ایل
بوی تو ییلاق وقشلاقم کند           بی تو خوانندم همه شیدای ایل
مادرم در خاطر چادر سیاه                 ریسه ریسه قالی زیبای ایل
گلبن ورنگ ونگارش ما دوتا        من شدم مجنون وتو لیلای ایل
یادم آمدآنشب امشب یاد من    پس کجا رفت شوکت دارای ایل
من شدم شهری و توشهری شدی پس کجایند وامق وعذرای ایل
من گرفتارم به درد نان شب            تو شدی مجروح ناپیدای ایل
هی هیِ چوپان و احساس چویل      می شوم آواره در سودای ایل
باز گردیم از هیاهوهای شهر   گل پری جان سمت چادرهای ایل
شاعر:اکبر دهبان نژادیان (مجموعه شعر در امتداد نقطه چین)

انتهای پیام/